Het meest aangrijpende moment in mijn leven is de vliegtuigramp met de MH17. Op 17 juli 2014 kwam mijn plaatsgenoot Rowen Bats (12) -samen met zijn moeder en haar vriend- hierbij om het leven. Ik moest iets doen voor mijn plaatsgenoot Rowen en maakte een pagina aan op facebook. Mensen konden hier hun steun betuigen. Hiermee had ik in ieder geval iets voor de familie en vrienden van Rowen kunnen doen, zo was mijn gedachte.

Er kwam een stille tocht. Er werd mij gevraagd of ik voor Rowen een nummer schrijven kon, en deze zou willen zingen aan het eind van die avond. Hoewel de tijd kort was om een nummer te schrijven, wilde ik dit uiteraard voor Rowen doen. Ik moest me verdiepen in wie hij was om het nummer toch wat persoonlijker maken. Vlak voor de herdenking was het nummer klaar. Ik kende de tekst nog niet helemaal uit mijn hoofd, dus beloot ik de tekst voor de zekerheid in de hand te houden. Immers je tekst vergeten tijdens het zingen, is iets dat niet kan. Zeker niet op dat moment.

Het was een mooie herdenking met meer dan 1000 mensen. Ik sprak velen nadien waardoor ik nog dichterbij Rowen kwam. Het hele gebeuren raakte me meer dan ik dacht. De vehalen, de nabestaanden die naar je toekomen en je omhelzen, je bedanken. Het is niet te beschrijven wat dat met je doet. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn bijdrage heb kunnen leveren aan deze moeilijke dag, waarbij jong en oud aanwezig waren.

Een kind te moeten verliezen is het ergste wat iemand overkomen kan. Een jongen die aan het begin van zijn leven stond, een toekomst had. Een jongen die zich zo verheugde op deze vakantie naar Bali en plannen had voor het volgende jaar. Ineens is alles voorbij. Ineens is hij er niet meer.

Toen ik bewegende beelden van Rowen zag, was dat behoorlijk confronterend. Mijn hart deed letterlijk pijn, maar het was ook mooi dat deze beelden er waren. Mijn emotie van de afgelopen dagen kwam los. Ik pakte pen en papier en begon weer te schrijven. Dat resulteerde in het nummer 'We missen jou.'

Ik voelde Rowen diep in mijn hart en er volgde een zware tijd. Ik schreef het verdriet in nog een paar nummers van me af en zorgde dat er een monument voor deze jongen kwam. Zijn uitvaart was zwaar en ik kon bijna geen woord uitspreken, maar het nummer 'We missen jou' kon ik gelukkig wel zingen.

Ook tijdens Zutphens talent -dat ik met een vriend opgezet had en presenteerde- zong ik het nummer. Ik vond het belangrijk om deze avond even stil te staan bij Rowen.



Ik ben zijn familie gaan leren kennen als lieve, hartelijke mensen en leef elke dag met hen mee. Dankbaar ben ik dat zij mij de kans en het vertrouwen gaven om het een en ander voor hen en voor hun Rowen te mogen doen. Rowen mag en zal nooit vergeten worden. Rowen, de jongen die voor altijd diep in mijn hart zit!

Herdenkingspagina:


We missen jou. (Demo take 2.)
Tekst: Pascal Nöbel. Muziek: Randy Goodrum.

'Ik ken je niet, toch denk ik aan jou. Ik ken je niet, toch heb ik verdriet om jou. ik ken je niet, toch huil ik om jou. Ik ken je niet, toch mis ik jou. Ik ken je niet, toch hou ik van jou!'